برای شروع، ابتدا باید بفهمید نرخ فریم چیست. به اواخر دهه ۱۸۰۰ برمی‌گردیم، زمانی که دوربین‌ها برای اولین بار اختراع شدند. آن‌ها تنها یک عکس در هر لحظه می‌گرفتند. مکانیزم و فیلم به این شکل طراحی شده بودند و این یک محدودیت فیزیکی برای چندین دهه بود. این فرآیند بسیار خسته‌کننده و طولانی بود و نیاز به مراحل پردازشی اضافی داشت. برای ظاهر کردن عکس‌ها، نیاز به مواد شیمیایی نسبتاً خطرناکی داشتید. برای گرفتن عکس، مردم باید کاملاً ثابت می‌ماندند زیرا سرعت شاتر دوربین بسیار پایین بود و فیلم به زمان‌های نوردهی بین ده دقیقه تا یک ساعت بسته به نوع فیلم نیاز داشت. با حساس‌تر شدن کاغذ فیلم نسبت به نور، عکس‌العمل آن سریع‌تر شد، بنابراین سرعت شاتر نیز باید سریع‌تر می‌شد. در دهه ۱۹۸۰ فیلم‌های پرسرعت کداک خیلی محبوب شده بودند. کداک توانسته بود کاغذ فیلم را به شدت حساس کند و با دوربین‌هایی که سرعت شاتر فوق‌العاده سریع داشتند، توانست تاری تصاویر در حال حرکت را از بین ببرد. سرعت بالاتر شاتر به این معناست که دوربین می‌تواند تعداد بیشتری عکس در هر ثانیه بگیرد. فیلم‌های بهتر این امکان را فراهم کردند، زیرا به نور کمتری نیاز داشتند. نکته‌ای که کمتر شناخته شده است این است که هرچه سرعت شاتر بالاتر باشد، نور کمتری وارد دوربین می‌شود که می‌تواند منجر به تصاویر کم‌نورتر شود.